Dziś będzie o mojej przygodzie z Woodstockiem i PeJotem. W 2012 roku miałem okazje być uczestnikiem Przystanku Woodstock, a rok później Przystanku Jezus. Zobaczyłem na własne oczy jak to wygląda, doświadczyłem wielu ciekawych rzeczy, a także mam mnóstwo wspaniałych wspomnień z czasu spędzonego na polach woodstockowych.
Czemu ludzie przyjeżdżają na Wood?
Na woodzie można spotkać ludzi wszelkiej maści, w każdym wieku, należących do każdej subkultury i religii. Tyle ile ludzi, tyle powodów przyjazdu na tą ogromną kanonadę kultury, muzyki i wydarzeń rozmaitych.
Jedni przybywają tam tylko na koncerty i nic więcej - bo są za free i są dobre. Inni dla zabawy, alkoholu, narkotyków i tripów. Tak tak, to nie legendy, że na woodstocku są dragi. Dziś na niemal każdej imprezie młodzieżowej dragi i alko to pozycje obowiązkowe. Także może nie podają tam LSD jak Eucharystii, ale jeśli chcesz to znajdziesz tam wiele pozycji z encyklopedii substancji odurzających i psychoaktywnych.
Kolejni są tam tylko dla atmosfery, która de facto jest niebywała. Na polach Woodstocku, każdy jest Twoim przyjacielem, każdego można przytulić, zagadać bez spiny, poprosić o przysługę, czy wymienić się koszulkami. Owsiak zrobił coś ciekawego i na prawdę, jak już przyzwyczaimy się do hałasu, to zwyczajnie miło jest tam być.
Są ludzie którzy szukają siebie, pewnych odpowiedzi, rozwiązań, którzy nie czują się akceptowani w swoim codziennym świecie i chcą poczuć się przez te kilka dni dobrze w chwilowym społeczeństwie stworzonym z obcych ludzi.
Powyższe"typy" można mieszać w ilościach dowolnych i myślę że to takie najczęstsze cechy przystankowych jednostek.
Są również ludzie, którzy organizują te wielką wioskę. Od "czerwonych" z Pokojowego Patrolu (którzy mają za bycie na woodzie dobre szkolenia medyczne i ratownicze i to w mega atrakcyjnych cenach), po Krysznowców i Jezusowców z własnymi scenami i atrakcjami.
Brud?
Słyszałem już na prawdę wiele o brudzie, błocie i wszechogarniającym syfie w formach wszelkich. Internet pełen jest zdjęć "brudtocku" i ludzi radośnie babrających się w czymś co niewiele różni się wizualnie od kupy.
Jest to temat totalnie wywalony w kosmos, poza wszystkie normy i ustawy.
A wiecie czemu?
Bo jest napompowany jak sztuczne piersi Pameli Anderson.
Mianowicie takie widoki są dużo częstsze od takich:
To co widać na drugim zdjęciu to niewielkie bajorko koło sceny. Wielkościowo to okrąg o promieniu 10m z grzybkiem lejącym wodą, a wszystko to otoczone jest półmetrowym "murkiem" z ziemi. I nigdzie indziej to tak nie wygląda. *O ile nie ma ulewy i dziwnych aktywności naszej polskiej aury pogodowej.Wszędzie jest estetycznie, kolorowo, no może trochę kurzu i pyłu jest, ale nie oczekujmy cudów.
To najpiękniejsza scena z woodu, której byłem świadkiem, wyrażająca chyba cały ogrom pozytywnej relacji miedzy ludźmi, którzy tam są. Hipis na wózku unosił się nad ludźmi przez cały koncert - zapomniałem już jaki to był zespół. Ale to nie ważne, bo później można było zobaczyć takie sceny jeszcze nie raz.
I dla mnie Przystanek Woodstock zawsze będzie się kojarzył z ludźmi w zbrojach z puszek, z ludźmi z tabliczkami "free hugs" w rękach, z ludźmi w skórach, czy poprzebieranymi za cokolwiek, ale na pewno nie z brudem i błotem w postaci dosłownej i fizycznej.
Kryszna, serio?
Jestem krytyczny wobec krysznowych ekip, zachowań i podejrzanej działalności, ale będę starał się nie wjeżdżać na nich na maksa, bo nie jestem typem naturalnego hejtera.
Pokojowa Wioska Kryszny to zespół namiocików związanych z mantrą. Nawet jak wydaje się, że to koło mantry nie leży, to i tak ma z nią związek. Krysznowcy mantrują (odmawiają modły do swoich demonów) nad jedzeniem, które sprzedają (w najatrakcyjniejszych cenach z całego woodu), nad pamiątkami, uloteczkami, ciasteczkami i jabłkami, które rozdają na pochodach. Pochody z kolorowym wózkiem, na którym siedzą szychy z największymi znajomościami wśród tysięcy krysznowych demonów, ciągniętym przez innych ludzi niższych rang, odbywają się kilka razy na dzień.. Mantrowe ciasteczka i jabłuszka są rozdawane ludziom za freeko, z zaproszeniem do szalonego tańca i śpiewu uwielbiającego kryszne.
Piękne panie
Co ciekawe, nie brakuje wśród krysznowej społeczności pięknych kobiet z interesująca urodą.
Kiedyś jedna wyjawiła mojemu znajomemu, że wyjechała z Białorusi do pracy, a na miejscu zabrano jej dokumenty, telefon i wszystkie rzeczy, a następnie zmuszono do pracy dla krysznowców i wyznawania ich wiary. Jak mówiła, dwa lata próbowała stamtąd uciec. Nie wiem co się z nią stało. Podobnież 70 % tamtejszych kobiet zostało członkami tej podejrzanej grupy w ten sposób i większość jest tam już dłużej niż te 2 lata.
Prócz podejrzanej działalności, dziwnych akcji i historii o różnych typach z tej "grupy wyznaniowej", Pokojowa Wioska Kryszny to także strefa wolna od alkoholu i papierosów, a jedzenie, które sprzedają, choć jest omantrowane, to przy tym całkowicie wegańskie.
Sam unikałem kontaktu bezpośredniego z tymi ludźmi jak ognia, żywiąc do nich uczucie, które spokojnie można nazwać nienawiścią. Miałem ochotę tłuc każdego napotkanego osobnika z mantrą na ustach, za wszystkich ogłupionych i okłamanych przez nich ludzi. Biło od nich takie czyste zło. Patrząc w ich oczy widziałem szaleństwo i śmierć. Bardzo demoniczni ludzie.
Druga strona Przystanku
Poznałem już jedną stronę, ale mimo, że nazywani popularnie "Jezusami", ludzie z Przystanku Jezus pałętali się chyba wszędzie, a także mieli w 2012 swoją scenę, to poza kilkoma rozmowami z księżmi nie miałem z nimi dużo do czynienia. Postanowiłem w '13 wyruszyć samotnie na PeJota, nie znając nikogo i totalnie nie wiedząc czego oczekiwać.
Przed samym woodem, 2 tygodnie poświęciłem na modlitwę w jednej intencji. Mianowicie o zmianę mojego negatywnego podejścia do krysznowców. Stwierdziłem, że to też są ludzie, Bóg ich kocha i ja też powinienem. Z tą modlitwą, mnóstwem oczekiwań i rozentuzjazmowanym sercem ruszyłem w kierunku Kostrzyna.
W pociągu czytałem książkę, która była dodatkiem do 2 numeru magazynu HBR 4,12. Opowiada o początkach PJ, zawiera kilka anegdotek księdza, który książkę napisał, a także uczy o zachowaniach i nastawieniu, które sprzyja ewangelizacji. Książka miła, inspirująca i mocno pobieżna, ale warto się zapoznać z tym jak to wygląda z perspektywy księdza.
Po dojeździe zostaliśmy podzieleni w grupy po 10 osób, dla ułatwienia wielu kwestii organizacyjnych.
System małych grup sprawdza się wszędzie! Rejestracja, poznanie się, rozstawienie namiotu. Tak dla jasności PeJotowe obozowisko, znajduje się jakieś 3,5 km od pól woodstockowych, na terenie Parafii NMP Matki Kościoła w Kostrzynie.
Komu Miłości?
Pierwsze trzy dni to było dla mnie coś niesamowitego. Nie wychodziliśmy jeszcze na pola woodstockowe, ale zajęć nie brakowało. Poranne pobudki na jutrznie o 6:30, poranna toaleta, śniadanie, msza, zajęcia, warsztaty, obiadek, zajecia, warsztaty, kolacja + warty wszelkie. Każdy miał przynajmniej godzinę dziennie warty przy Najświętszym Sakramencie, który był wystawiany 24 godziny na dobę. Do tego było pilnowanie pola namiotowego w dzień i w nocy. Plan był ścisły i bez luk.
Jednak te trzy dni to było coś więcej aniżeli tylko ścisły plan. Każda piosenka, każde kazanie, każda minuta i sekunda spędzona przed Najświętszym Sakramentem, każdy człowiek, totalnie wszystko napełniało mnie taką nieopisywalnie ogromną Miłością Boga. "Czuje się taki malutki wobec tej Bożej Miłości..." opowiadałem przez telefon, wtedy przyjaciółce, dziś kobiecie mojego życia. Nie umiałem po tych trzech dniach nie kochać ludzi. Tym samym
przestałem mieć problem w
kontaktach z krysznowcami,
czy w ogóle z kimkolwiek.
Oddział Flagowy
Jako totalnie zwariowany człowiek zacząłem pchać się w organizacje pomniejszych elementów Przystanku Jezus. Zarządzanie sekcją flag brzmiało bardziej poważnie niż było w rzeczywistości. Niemniej machanie ogromnymi flagami wszystkim sprawiało niesamowitą przyjemność i chętnych nie brakowało. Flagi towarzyszyły nam raczej tylko przy porannym przechodzeniu kolumną do centrum woodowej zawieruchy. Musiałem jedynie flagi przydzielać i pilnować by ludzie machali, a nie np. ciągnęli je po ziemi.
Na polach rozmawialiśmy z ludźmi, którzy aktualnie nie byli pod scenami muzycznymi, nie odsypiali nocnych melanży i tym podobnych. Jako. że jak już pisałem, atmosfera sprzyjała to o kontakt było łatwo. Rozmowy były różne, owocne, miłe, z modlitwami, mnóstwem świadectw, kilkoma uzdrowieniami (zaćma oka, bóle w różnych miejscach) i przede wszystkim ciekawymi ludźmi. Nigdzie nie wpychaliśmy się na siłę. Piszę "my" bo nie można było gibać samemu i zwyczajnie mieliśmy obowiązek trzymania się co najmniej w dwójkach. Zresztą doświadczonych było 2 razy mniej niż tych świeżych, bez doświadczenia ewangelizacyjnego. Także doświadczeni brali pod skrzydła tych, którzy się bali, wciąż nie czuli klimatu czy whatever. W grupie raźniej i wzrasta poczucie bezpieczeństwa.
Improwizacja? Czemu nie!?
W wielkim namiocie koło lidla zbierało się dużo ludzi, nie tylko ze względu na cień, którego to brakowało raczej na woodstockowej patelni. Odbywały się tam dyskusje, mini-koncerty, bloki tematyczne i spowiedź na okrągło. Największą popularnością cieszył się cowieczorny blok pod wiele mówiącym tytułem "Zagnij księdza!". To publika wybierała temat, zadawała pytania, a kolejni duchowni każdego dnia starali się wszelkie wątpliwości rozwiewać.
Muszę powiedzieć, że tak jak sam wood zrobił na mnie niesamowite wrażenie, tak PeJot jeszcze większe. Ten tydzień tam może zmienić człowieka do głębi, a także pozwolić wypłynąć na głębię. Nie spotkałem tam "Katolickiego Betonu", a prawdziwych chrześcijan, którzy chcą działać, choćby nawet nic nie umieli. Poznałem tam wspaniałych ludzi, przyjaciół, postaci charyzmatyczne i inspirujące. Przegadałem dziesiątki godzin, nie raz wracając z pól woodstockowych około 4 w nocy, kiedy po 6 trzeba było już wstawać.
Jeśli nie uważasz się za "Katolicki Beton", szukasz sposobu na pokochanie ludzi, na znalezienie Boga, chcesz "pokonać" coś w sobie, lub szukasz mocnej imprezy chrześcijańskiej dla swojej wspólnoty, to to jest ta impreza, którą musisz wpisać w swój kalendarz.
Termin Przystanku Jezus 26 lipca – 2 sierpnia 2015r. Termin zgłoszeń upływa 30 czerwca 2015r.
Zdjęcia są dziełem samych Przystankowiczów, zaczerpnięte z wikipedii, ze strony Dominikańskich Studniowiczów, bądź ze strony WOŚP, gdyż moje prywatne gdzieś się zapodziały.
PS. kto znajdzie mnie na jednej jedynej fotografii, na której jestem, z pośród tych tu umieszczonych?
